De verdwenen sieraden.

Vlak voor het weekend ontving ik het mailtje van de bewindvoerder. Mevrouw Van Gelder was overleden. Ze woonde al lange tijd in een verzorgingstehuis en stond al jaren onder bewind. Volgens de bewindvoerder was er geen testament en bekende familie. Bij het verzorgingstehuis waren ook geen familieleden bekend. De bewindvoering was door het overlijden geëindigd, zodat onze hulp werd gevraagd bij de afwikkeling van de nalatenschap.

De uitvaart moest als eerste geregeld worden. Er was geen verzekering, maar gelukkig wel wat geld. We hadden tijd nodig om de erfgenamen op te sporen en dus spraken we af dat de uitvaartonderneming mevrouw Van Gelder zo lang mogelijk koel zouden bewaren.

Na onderzoek bleek mevrouw Van Gelder toch een testament te hebben. In haar testament werd de Dierenbescherming tot enig erfgenaam benoemd. Haar sieraden liet zijn na aan twee nichtjes. De dierenbescherming liet het regelen van de uitvaart aan ons over. De uitvaart vond plaats in besloten kring, zonder de nichtjes. De beide nichtjes wilden zo snel mogelijk na de uitvaart een afspraak bij ons op kantoor. Zij hadden ‘wat belangrijks’ te bespreken.

Tijdens het gesprek met de nichtjes kwam het hoge woord er al snel uit: de sieraden. In het verzorgingstehuis had mevrouw Van Gelder een klein doosje met wat snuisterijen achtergelaten. Er moest volgens beide dames ‘veel meer zijn’. Tante had heel veel sieraden gehad en was tijdens haar leven niet onbemiddeld geweest. Ik kon dit uiteraard niet bevestigen. Wij hadden immers niet meer gevonden dan het bewuste doosje . We moesten de hele administratie nog inventariseren. Ik zou hen informeren als we meer zouden vinden.
Bij het doornemen van de administratie vonden we oude correspondentie over een safeloket. Deze bevond zich bij een bank in de voormalige woonplaats van mevrouw Van Gelder. De bank informeerde ons dat het safeloket nog steeds bestond.

De beide nichtjes waren verrast en reageerden enthousiast op mijn vraag of ze bij het openen van het safeloket aanwezig wilden zijn. Omdat de sleutels zoek waren geraakt, moest het safeloket op ongebruikelijke wijze worden geopend. En zo stonden de beide dames en ik enkele weken later toe te kijken hoe een bankmedewerker met een grote boormachine het safeloket begon te bewerken. Na opening inspecteerden wij samen de inhoud. Wederom een klein doosje met snuisterijen en drie baren zilver. Goed voor drie kilo kostbaar edelmetaal! De ogen van de nichtjes begonnen te glinsteren, doch doofden even snel toen ik vertelde dat de baren zilver geen sieraden waren. De opbrengst van het zilver kwam hen niet toe, maar was bestemd voor de Dierenbescherming. Ik kon een glimlach met moeite onderdrukken.

© 2024 Notaris Joost / Algemene voorwaarden

Site by Studio BC